belki

Büsbütün başka bir hayat, daha az gülünç ve daha çok manalı bir hayat istiyorum. Belki bunu arayıp bulmak da mümkündür."

—                      *Sabahattin Ali

gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir..

Zindan iki hece, Mehmed'im lâfta! Baba katiliyle baban bir safta! Bir de, geri adam, boynunda yafta... Halimi düşünüp yanma Mehmed'im! Kavuşmak mı? .. Belki... Daha ölmedim! Avlu... Bir uzun yol... Tuğla döşeli, Kırmızı tuğlalar altı köşeli. Bu yol da tutuktur hapse düşeli... Git ve gel... Yüz adım... Bin yıllık konak. Ne ayak dayanır buna, ne tırnak! Bir âlem ki, gökler boru içinde! Akıl, olmazların zoru içinde. Üstüste sorular soru içinde: Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu? Buradan insan mı çıkar, tabut mu? Bir idamlık Ali vardı, asıldı; Kaydını düştüler, mühür basıldı. Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı. Ondan kalan, boynu bükük ve sefil; Bahçeye diktiği üç beş karanfil... Müdür bey dert dinler, bugün 'maruzât'! Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat... Beni Allah tutmuş, kim eder azat? Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem... Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem! Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil; Sayım var, maltada hizaya dizil! Tek yekûn içinde yazıl ve çizil! İnsanlar zindanda birer kemmiyet; Urbalarla kemik, mintanlarla et. Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat; Zift dolu gözlerde karanlık kat kat... Yalnız seccâdemin yününde şefkat; Beni kimsecikler okşamaz mâdem; Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem! Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan! Dakika düşelim, senelik paydan! Zindanda dakika farksızdır aydan. Karıştır çayını zaman erisin; Köpük köpük, duman duman erisin! Peykeler, duvara mıhlı peykeler; Duvarda, başlardan, yağlı lekeler, Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler... Duvar, katil duvar, yolumu biçtin! Kanla dolu sünger... Beynimi içtin! Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar; Tek nokta seçemez dünyadan nazar. Yerinde mi acep, ölü ve mezar? Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz? Güneşe göç var da, kalan biz miyiz? Ses demir, su demir ve ekmek demir... İstersen demirde muhali kemir, Ne gelir ki elden, kader bu, emir... Garip pencerecik, küçük, daracık; Dünyaya kapalı, Allaha açık. Dua, dua, eller karıncalanmış; Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış. Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış... Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu; İplik ki, incecik, örer boşluğu. Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş; Karanlığında nur, yeniden doğuş... Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş! Sen bir devsin, yükü ağırdır devin! Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin! Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte! Ölsek de sevinin, eve dönsek de! Sanma bu tekerlek kalır tümsekte! Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir! Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir! (1961)

Necip Fazıl Kısakürek

severiz sadeliği, oksijeni, yeşili-

 Beşerin bulaşık eli karışmamak şartıyla, hiçbir şeyde hakikî nezafetsizlik ve çirkinlik görünmüyor.

-sade evler hariç-

bir şeyler diyeceğim

Çok fazla söze gerek duyulmuyor şu resme baktıktan sonra. Zaman muhtemel göreceli ve hesaplı kullanılması ciddi bir iş gerektiriyor nitekim ne için verildiği de ayrı bir paragraf getirir.
  Şimdi konumuz zamanı nerelere harcadığımız? Bize fayda sağlayan ve geri gelmeyen zamanda bize getirisi olacak şeylerle meşgul olup olmadığımız muhasebesini yaptırmalı içimize. 
' eskiden muhabbet ederdik, şöyle iyiydik, böyle güzeldik.' goygoyu da esasen sıkmış durumda bizi çünkü teknolojinin zaman çalma sıkıntısı dışında, faydaları da göz ardı edilmemeli. Nedir faydalar? iletişim, bilgiye hızlı ulaşma, sosyal hayattaki faydaları ( yer bulma, cadde isimleri, güzel uygulamalar vs. ) 
İletişim dedik bıraktık fakat, aslında işin cılkının çıktığı yer burası. -sosyal medya cambazlığı - bizi en çok da ailelerin bir numaralı isyan vak'ası.
Bunun önüne nasıl geçilebilir bilmiyorum ama çok değil 5-10 yıl sonra insan fıtratı bu yükü kaldıramayacak ve buna beyin başta olmak üzere diğer organlar isyan edecekler. Umarız ki bu kerteye gelmeden insanlık teknolojiyi hak ettiği değerden fazlasını yüklemez.

Selametle...
Büşra Tatar